To unikatowy likier, którego kwintesencją jest smak polskiej pigwy. Przygotowana została według starej receptury metodami rzemieślniczymi z soczystych naturalnych owoców, najwyższej jakości spirytusu i źródlanej wody, dowożonej z ujęcia w chronionej strefie górskiej. Macerowana w kamionkowych kadziach. Ilość limitowana – 1804 butelki. Uznana za „Alkoholowy Debitu Roku 2020” w kategorii likiery owocowe. W 2021 roku wyróżniona medalem Double Gold i tytułem najlepszy likier owocowy, nagrodą Grand Prix całego konkursu jako najlepszy polski alkohol IV Warsaw Spirits Competition. To prestiżowy międzynarodowy konkurs, w którym wzięło udział 56 producentów z 26 krajów.

To limitowana wersja wódki miodowej, która powstaje z naturalnego miodu wielokwiatowego. Dzięki leżakowaniu w beczkach po szlachetnej szkockiej whisky Laphroaig nie brakuje tu nut ziemisto-torfowych. Dzięki kooperacji z browarem NOOK całość dopełniają nuty karmelowe, kawowe i czekoladowe uzyskane po uprzednim leżakowaniu w tychże beczkach ich ciemnego piwa Musko.

“W Miodonce nie ma tak intensywnej miodowości, jak w pierwowzorze. Smak miodowy, bardzo gęsta w ustach, ale to co dzieje się zaraz potem to poezja. Jest kawa z mlekiem, czekolada mleczna, zaraz potem uderzają nuty dymu. Wilgotne gałązki, pieprzność, ziołowość. Finisz lekko torfowo-medyczny, lekko miodowy” – to krótka recenzja blogera vodkazchmielem.

To limitowana wersja likieru wiśniowego, który powstał z naturalnych, polskich wiśni. Dzięki leżakowaniu w beczkach po szlachetnej szkockiej whisky Laphroaig również tu nie brakuje nut ziemisto-torfowych. Dzięki kooperacji z browarem NOOK całość dopełniają nuty karmelowe, kawowe i czekoladowe uzyskane po uprzednim leżakowaniu w tychże beczkach ich ciemnego piwa Musko.

“Podobnie jak w miodonce – nuty pierwotne zmieniają się w nuty z beczki. Kwasowość i słodycz wiśni idzie ku ziemistości, paloności i torfowości. Balans jaki to tworzy jest fenomenalny. Na finiszu beczka gra jeszcze bardziej. Wiśnie w alkoholu, czekoladki z wódką, kawa, wędzonka, drzewo. Wychodzi trochę bandażu przy samym końcu – specyficzne dla whisky Laphroaig. Bardzo długo trzyma się języka. Dla takich alkoholi warto żyć. Zrobiły na mnie kolosalne wrażenie.” – to krótka recenzja blogera vodkazchmielem.